Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Mode Plagal - «Παλίρροια»

Τύπος » Αναδημοσιεύεσεις - 01/11/2004

«Η μουσική του καλοκαιριού ερχόταν από παλιά, κι από την Ικαρία. Ηταν ένας σκοπός δημώδης, αγαπημένος, οικείος· ο "καριώτικος" σου ταράζει τα πόδια, σε σπρώχνει στον γύρο, να χορέψεις, να εκφραστείς. Κι ήταν παιγμένος ηλεκτρονικά, techno, κι αυτό παραδόξως τον έκανε ακόμη πιο οικείο, τον έκανε σημερινό, αγαπημένο. Οι Palyrria-Παλίρροια έκαναν μια γοητευτική μεταποίηση, μια ανακατασκευή: πήραν το παραδομένο, το "πείραξαν", το χάιδεψαν, το έφεραν στην ευαισθησία τη δική τους και του καιρού τους, κι έτσι μετουσιωμένο, το έδωσαν στους συγχρόνους τους» (...)

«...Θα μείνω κυρίως σε δύο (σ.σ. παραδείγματα) από τον χώρο της μουσικής. Το ένα είναι ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και το συγκρότημά του οι Λαϊκεντέλικα (...) Ο ΘΠ είναι ένας αισθαντικός καλλιτέχνης που τολμά να αναμιγνύει το χώμα του θεσσαλικού κάμπου με το τζαζ σόλο, το σαξόφωνο με τον τζουρά, το δημοτικό με τη φαζαρισμένη κιθάρα, τους λαϊκούς θρύλους με την ποίηση του Κορμπιέρ και του Πεσόα. Το ηρωικό, το πένθιμο, το καθημερινό ελάχιστο, το βακχικό, όλα έχουν θέση στο ευφρόσυνο μείγμα του, στο μείγμα της σημερινής μας συνθήκης.

Ο Παπακωνσταντίνου βρίσκει αρμονική θέση για τον ανώνυμο οργανοπαίκτη, τον Βαλκάνιο πανηγυριτζή, πλάι στον Ζάππα με τους Mothers of Invention - ναι, αυτούς σκέφτηκα ακούγοντας τους Λαϊκεντέλικα, κι έχω να τους σκεφτώ από παλιά, από παρόμοια σχήματα του Σαββόπουλου. Και πλάι στον συνταρακτικό θρήνο του δημώδους βρίσκει θέση για μια βαριά μπλουζ διασκευή του εξεγερσιακού Guns of Brixton των Clash· ιδού μια ευτυχής συνύπαρξη του παραδομένου και του νέου, του παλαιού οικείου και του οικειοποιημένου νέου. Ο ΘΠ επανεπινοεί την ευρεία, τη βαθιά παράδοση: δικό μας δεν είναι μόνο ό,τι μας παραδόθηκε φορτωμένο σκόνη και αμηχανία, αλλά και ό,τι ήρθε απέξω, μας ταρακούνησε στην όποια νιότη, μας σφράγισε και το κουβαλάμε έκτοτε μαζί μας (...)

Αλλο ένα παράδειγμα: οι Mode Plagal, οι "Τρόπος πλάγιος". Τέσσερις καθαρόαιμοι μουσικοί της τζαζ και του ηλεκτρικού ροκ, της γενιάς της μεταπολίτευσης, ας πούμε, που διασχίζουν τον ελληνικό χωροχρόνο απροκατάληπτοι, πολυσυλλεκτικοί, εκλεκτικοί και ταυτοχρόνως προσηλωμένοι, καθαροί, επίμονοι, δημιουργικοί, με δική τους φωνή (...) Προτού σκεφτώ όμως, οι αισθήσεις με είχαν ήδη ταξιδέψει, από το παράδοξο εξώφυλλο με τον Κονέκ-Κονέκ του Κόντογλου ώς τον Κολτρέιν και τον Χέντριξ. Οι Mοde Plagal εκφράζουν κι αυτοί την ευτυχισμένη επανεπινόηση της παράδοσης, την αναβάπτιση του παλαιού.

Οι κατ' οικονομίαν προαναφερθέντες είναι κάποιοι, οι πιο φανεροί ίσως, κρίκοι σε μια αλυσίδα δημιουργών που στοχάζεται τολμηρά πάνω στην έννοια του χρόνου και της παράδοσης, πάνω στο σμίξιμο του παλιού με το νέο, του αλλότριου με το οικείο. Δεν είναι σταρ, δεν θα γίνουν σταρ. Τα υβρίδιά τους όμως είναι ίσως τα πιο αυθεντικά καλλιτεχνήματα του καιρού μας».



Ελευθεροτυπία