Ρουά ματ στην κρίση με δόσεις ανθρακικού

Η οικογενειακή επιχείρηση αεριούχων ποτών «Κέφαλος» στην Ικαρία συνεχίζει την 65ετή πορεία της

Τα καλοκαίρια, συνήθως τον μήνα Ιούλιο, οπότε και καταφθάνουν σκακιστές από όλον τον κόσμο για το ετήσιο τουρνουά σκακιού, δύο πράγματα ανοίγουν με θόρυβο στα καφενεία του Αγίου Κηρύκου Ικαρίας: οι σκακιέρες και οι γυάλινες φιάλες των αναψυκτικών «Κέφαλος». Κάπου εκεί, γύρω από τα πολύβουα τραπέζια, ο κ. Κοσμάς Κέφαλος, γενικός γραμματέας του Σκακιστικού Ομίλου Ικαρίας «Ι. Τζελέπης» αλλά και συνεχιστής του «εργοστασίου» των αεριούχων ποτών που φέρουν το όνομα της οικογένειάς του, ρυθμίζει τις τελευταίες λεπτομέρειες των αγώνων, κάποιες από τις οποίες θα γράψει και στη στήλη του στην εφημερίδα «Τα Νέα».

Μήνες μετά το τελευταίο σκακιστικό τουρνουά βρίσκεται πλέον στην Αθήνα και στην κουβέντα που πιάνει μόνο νοσταλγία δεν νιώθει κανείς. Πώς θα γινόταν άλλωστε να μιλάει κανείς με νόστο για το χθες όταν έχει απέναντί του έναν άνθρωπο που παλεύει να οδηγήσει στο αύριο ένα εργοστάσιο με ιστορία 65 ετών; «Δεν έχει μπει λουκέτο ποτέ» λέει και σκιαγραφεί τον πατέρα του Ηλία ως έναν δυναμικό και πολυμήχανο άνθρωπο που αμέσως μετά τον πόλεμο και κόντρα στην απαισιοδοξία της εποχής άνοιξε το εργαστήριο που «φίλευε» τους Ικαριώτες χυμούς, λικέρ, καραμέλες και παστάκια. «Από αυτά τα είδη διέσωσα εκείνο που μου άρεσε περισσότερο:τα αεριούχα ποτά» λέει ο κ. Κέφαλος και συνεχίζει εξηγώντας τι σημαίνει οικογενειακή επιχείρηση:

«Τα πέντε από τα επτά παιδιά, ο Αλέξανδρος, ο Νίκος, ο Σταμάτης, η Μαρία και ο Ισίδωρος, δεν κάνουν ποτέ καλοκαιρινές διακοπές. Μαζί με τη μητέρα τους, τη Χρυσούλα, ανακατεύουν την παλιά συνταγή, που δεν είναι πια μυστική, μια και αναγράφεται στην ετικέτα, εμφιαλώνουν και διανέμουν την παραγωγή. Οταν το καλοκαίρι περάσει, επιστρέφουμε στην Αθήνα αφήνοντας πίσω τον Αλέξανδρο, που κρατάει τις μηχανές ζεστές για την επόμενη χρονιά».

Ο Αλέξανδρος αναζητεί στο μικρό οικογενειακό εργοστάσιο το μέλλον του, αλλά υπάρχουν πολλοί και πολύ καλοί ακόμη λόγοι για να μην κοπεί η αλυσίδα παραγωγής: «Ενας λόγος που συνεχίζουμε την επιχείρηση είναι καθαρά συναισθηματικός: πρόκειται για τη δουλειά του παππού. Ο άλλος είναι πρακτικός, προκειμένου να ασχολούνται με κάτι τα παιδιά. Ο πιο καθοριστικός όμως είναι η προσμονή μήπως γίνει κάτι και φτιάξουν τα πράγματα. Υπάρχει όραμα. Τα παιδιά θα ήθελαν να ζήσουν από αυτή την επιχείρηση, να επιστρέψουν στην Ικαρία. Οταν φύγαμε με τη γυναίκα μου και τα δύο πρώτα μας παιδιά από το νησί, δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς. Χωρίς παιδίατρο και συγκοινωνίες η ζωή ήταν δύσκολη. Τώρα, αν ένας νέος έχει δουλειά, δεν έχει λόγο να φύγει. Το εργοστάσιο για εμάς, αν ανθήσει, σημαίνει δουλειά για όλη την οικογένεια. Θα προσπαθήσουμε και εφέτος να μπούμε σε κάποιο πρόγραμμα επιδότησης και να αγοράσουμε καινούργια μηχανήματα. Είναι κρίμα, τη στιγμή που χάρη στην ποιότητα υπάρχει ζήτηση, να μην μπορούμε να την καλύψουμε».

Τα προβλήματα εν τω μεταξύ πολλά: «Η μέση ημερήσια δυνατότητα παραγωγής είναι περίπου 50 κιβώτια, γύρω στα 1.200 μπουκάλια. Κάποιες ημέρες μπορεί να παράγουμε 70 ή και 80 κιβώτια, αλλά κάποιες άλλες, όταν προκύψει βλάβη, μπορεί και κανένα. Τη μηχανή εμφιάλωσης την έχουμε πάνω από 30 χρόνια, τα τελευταία με συνεχείς μετατροπές και επισκευές. Επειδή χρησιμοποιούμε ελάχιστα συντηρητικά, δεν αποθηκεύουμε κιβώτια από την αρχή του καλοκαιριούώστε να τα έχουμε διαθέσιμα στην αιχμή της ζήτησης». Και σχεδόν μονολογεί: «Την Ικαρία οι κυβερνήσεις την ξεχνούν, την έχουν σε δεύτερη μοίρα. Πιθανόν γιατί οι Ικαριώτες δεν ψηφίζουν κόμματα εξουσίας».

Η οικογένεια Κέφαλου παράγει τα εξής αναψυκτικά: πορτοκαλάδα, λεμονάδα, γκαζόζα, μπιράλ, βυσσινάδα

Στρατηγικές κινήσεις της οικογένειας

Οκ. Κ. Κέφαλος (αριστερά) με δύο από τα επτά παιδιά πάνω απο΄τη σκακιέρα. Η οικογένεια εκτός από την επιχείρηση δημιούργησε και τον σκακιστικό όμιλο «Τσελεπή» ο οποίος κάθε χρόνο διοργανώνει διεθνή πρωταθλήματα στην Ικαρία Σ την κουβέντα μας με τον κ. Κέφαλο το κλίμα αλλάζει όταν μιλάει για τον σκακιστικό όμιλο του νησιού και τα ετήσια τουρνουά με τη διοργάνωση των οποίων ασχολείται εντατικά.

Τριάντα δύο χρόνια πριν, το 1978, μαζί με τον μαθηματικό Νίκο Ξενάκη- επίσης Ικαριώτη- μύησαν την τοπική κοινωνία στο άθλημα. «Από τότε έχουν βγει πολλές γενιές σκακιστών στην Ικαρία. Αλλά δεν ήταν τα πράγματα εύκολα από την αρχή. Το 1978 θυμάμαι χαρακτηριστικά γονείς να μην αφήνουν τα παιδιά τους να έρθουν στα μαθήματα.

Το σκάκι τούς τρόμαζε:ήταν για εκείνους κάτι σαν τυχερό παιχνίδι που παίζεται στα καφενεία, κάτι σαν την πρέφα δηλαδή».

Ο Σκακιστικός Ομιλος «Ι. Τζελεπής» στήθηκε το 1981, ενώ από το 1983 άρχισαν τα πρωταθλήματα πανελλήνιας εμβέλειαςκαι από το 1991 οι διεθνείς διοργανώσεις.

Κάθε χρόνο 200 σκακιστές με τους συνοδούς τους καταφθάνουν στο νησί το οποίο αποχαιρετούν μερικές ημέρες μετά νικητές ή χαμένοι αλλά πάντα γοητευμένοι από τη διαμονή τους. «Με έχουν απορροφήσει τα οργανωτικά και δεν κάθομαι πια συχνά στη σκακιέρα» θα πει και θα τα βάλει με το κράτος, που δεν στέκει αρωγός στον θεσμό: «Υπάρχουν χρονιές που δεν έχει δώσει ούτε ένα ευρώ και μιλάμε πλέον για μια διοργάνωση αξιώσεων. Ας είναι καλά κάποια βοήθεια που έχουμε από τον δήμο».

Η ώρα περνάει και η τελευταία ερώτηση προκύπτει μοιραία: «Τι κοινό έχει το σκάκι με την επιχειρηματικότητα;».

«Την ανάγκη για σωστήπρόβλεψη, για αποφάσεις υπό πίεση χρόνου καιορισμένες φορές την ανάγκη για θυσίες» λέει ο κ. Κέφαλος. «Στο σκάκι θυσιάζεις ένα κομμάτι για κάποιο άλλο μεγαλύτερης αξίας.

Στην επιχείρηση εγκαταλείπεις έναν τομέα με τον οποίο είσαι δεμένος συναισθηματικάγια κάποιον άλλον περισσότερο προσοδοφόρο» καταλήγει .