Ομιλία Ν.Ε. ΚΚΕ Ικαρίας - Φούρνων στην εκδήλωση τιμής και μνήμης στου Μουντέ

Συμπατριώτες και συμπατριώτισσες, φίλοι και φίλες, συντρόφισσες και σύντροφοι,

Θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί : γιατί είμαστε σήμερα εδώ και όχι σε κάποιο άλλο σημείο στην Ικαρία, στο βουνό ή στη θάλασσα.         

Γιατί εδώ και όχι στον Δρούτσουλα ή στην Αρέθουσα ή στο Καραβόσταμο, ή στο Μαυράτο, ή οπουδήποτε αλλού.  Και θα ήταν εύλογο το ερώτημα.

Γιατί ολόκληρη η Ικαρία, απ’ άκρη σε άκρη, από τον Πάπα μέχρι τον Φάρο, είναι συνδεδεμένη με στιγμές μεγάλες, ηρωικές, με αστέρια φωτεινά στην ιστορία του κομμουνιστικού κόμματος, με στιγμές φάρους στην ιστορία του εργατικού- λαϊκού κινήματος.  Πετραδάκια- λαλαδάκια που έχτισαν πόντο τον πόντο, που περπάτησαν μέτρο το μέτρο φτάνοντας στο σήμερα την ιστορική διαδρομή του κόμματος μας.

Για τι να πρωτομιλήσει κανείς;

Ας θυμηθούμε πολύ λίγα.

1924: ο πρώτος κομμουνιστικός πυρήνας στην Ικαρία, στο Πετροπούλι, έχει συγκροτηθεί.

Λίγα χρόνια αργότερα, 1933- 1934, Ικαριώτες κομμουνιστές εξορίζονται στον Άη- Στράτη, στην Ανάφη, στη Φολέγανδρο και αλλού.

Εργάτες οδοποιίας στην Ικαρία απεργούν για καλύτερο μεροκάματο.

Ικαριώτες καρβουνεργάτες στη Χαλκιδική ξεσηκώνονται για καλύτερο μεροκάματο.

Το 1936 οι Στέφανος Τσερμέγκας και Χρήστος Μούγιαννης πολεμούν στην ισπανία μέσα από τις διεθνείς ταξιαρχίες.

Στα χρόνια της κατοχής οι Ικαριώτες, με πρωτεργάτες του κομμουνιστές, παίρνουν ενεργά μέρος στην Αντίσταση, στην Ικαριά και παντού αλλού, στη στεριά, στα βουνά της Ελλάδας, στη Μέση Ανατολή.

Το ίδιο και στα ματωμένα χρόνια του Εμφυλίου, στην πιο σκληρή ταξική μάχη, στην πρώτη γραμμή, λεβέντες παλικάρια, που δεν παραδίνονται. Περνάνε στη Σάμο για να ενισχύσουν εκεί τον ΔΣΕ: Γιάννης Σαλάς, Σαράντος Καρούτσος, Σίμος Γεράκης, Αντώνης Μάζαρης, και τόσοι άλλοι. Αλλά και στα  βουνά της Ελλάδας.

Ο Σαράντος ο Καστανιάς γράφει στον πολιτικό του επίτροπο:

«Σύντροφε  Πολιτικέ επίτροπε

Είμαι ένας μαχητής από τους ναυτεργάτες που ήρθαν από το εξωτερικό στο Δημοκρατικό Στρατό. Βρίσκομαι σε μια δουλειά εδώ. Όμως επιθυμία μου είναι να βρίσκομαι στο χαράκωμα με το όπλο στο χέρι…»

Αλλά και στην ασφάλεια άντεξαν στα πιο σκληρά βασανιστήρια. Ένας απ’ αυτούς ο Σταμάτης Τσαμουταλίδης, ήρωας της Αλβανίας και της μάχης του Ελ-Αλαμέιν θανατώθηκε με βασανιστήρια.

Και μετά στις εξορίες.

Η Ικαρία ο τόπος μας, γίνεται ξανά τόπος εξορίας. Το 1946 έρχονται εξορία- υπό τύπο απόσπασης- αξιωματικοί του ΕΛΑΣ. Ανάμεσα τους οι στρατηγοί Σαράφης, Μπακιρτζής, Ματσούκας. Καραβιές εξόριστων καταπλέουν συνεχώς.                   Τον Μάρτη του 1947 οι εξόριστοι είναι περίπου 1.500. Το καλοκαίρι του ’47 7.000 και αργότερα φτάνουν τους 15.000 με 16.000.

Οι Ικαριώτες τους αγκάλιασαν άνοιξαν τα σπίτια τους και την καρδιά τους.

Τα χρόνια 1949- 1955 γράφεται μια λαμπρή σελίδα σπάνιας αλληλεγγύης:  οι εννιά κομμουνιστές αντάρτες που δεν «παρουσιάστηκαν αυθορμήτως» για να παραδοθούν. Έμειναν, κρύφτηκαν στα βουνά, στις σπηλιές- ανατρτοκαμάρες - και στα καταφύγια, μετακινούμενοι αδιάκοπα, περπατώντας νύχτα τα βουνά, επικυρηγμένοι, κυνηγημένοι από τα αποσπάσματα του στρατού και της χωροφυλακής, από το επίσημο κράτος που λυσσομανούσε για να τους εξοντώσει.

Έμειναν. Τους κρατήσαμε, τους προστατέψαμε όσο μπορούσαμε μέχρι να φύγουν με ασφάλεια για τις σοσιαλιστικές χώρες.

Όπως και με τους εξόριστους. Τυχαία, κατά λάθος έγιναν όλα αυτά;;

Ήταν η καλή καρδιά των Ικαριωτών έτσι γενικά και αφηρημένα που προστάτευαν κάθε κατατρεγμένο;

Το κομμουνιστικό κόμμα είχε απλώσει βαθιές ρίζες σ’ αυτό τον τόπο χρόνια πριν. Οι Ικαριώτες ήταν αγωνιστές και μπροστάρηδες είτε στον τόπο τους είτε όταν ξενιτευόταν για να δουλέψουν.

Όλος αυτός ο κόσμος, οι χιλιάδες των κυνηγημένων, των βασανισμένων, των τραυματισμένων, ήταν οι δικοί τους άνθρωποι, συμμαχητές των δικών τους, συναγωνιστές, σύντροφοι. Και δεν βρέθηκαν τυχαία, κατά λάθος εδώ ή κάπου αλλού. Δεν έπεσαν τυχαία αυτοί «οι καλοί» πάνω στους «κακούς»

Θα μπορούσε να έχει γίνει αλλιώς;;

Όχι. Όλοι αυτοί των «νομίμων κυβερνήσεων» που σαν «σωτήρες» γύρισαν στην Ελλάδα αφού είχε κάνει τη βρώμικη δουλειά με το καταχτητή ο ελληνικός λαός, όλοι αυτοί που άνετα έκανα αντίσταση στο εξωτερικό, όταν δεν συνεργάζονταν ανοιχτά με τους καταχτητές, πιστού και συνεπείς στην τάξη τους, την αστική, και στα συμφέροντα της, σχεδίασαν, μεθόδευσαν και προσπάθησαν να κάνουν πράξη ένα και μόνο πράγμα: να τσακίσουν, να εξαφανίσουν κάθε σπόρο αντίστασης, κάθε μπόλι για λαοκρατία, ειρήνη, ευημερία, κοινωνική πρόοδο, σοσιαλισμό.

Πάτησαν πάνω στην απειρία του κινήματος, στην έλλειψη προετοιμασίας για την κατάκτηση της εξουσίας, στις αυταπάτες μας για τον ρόλο των αστών και του ξένου παράγοντα. Και δε δίστασαν καθόλου. Με φωτιά και τσεκούρι μάτωσαν, βασάνισαν, εκτόπισαν, ξερίζωσαν χιλιάδες ανθρώπους. Έπρεπε να ξεμπερδεύουν με τους αντιστασιακούς και οπωσδήποτε με τους κομμουνιστές.

Βρισκόμαστε λοιπόν εδώ σήμερα, γιατί μπορούμε να πούμε πως αυτός ο τόπος συμπυκνώνει και δένει σε ένα αξεδιάλυτο κουβάρι τις αγωνιστικές παραδόσεις και την ιστορία του τόπου μας με την ιστορία και την ηρωική πορεία του κόμματος μας.

Οι εξόριστοι της Ικαρίας ήταν πριν στο βουνό, στις κομματικές οργανώσεις, στους παράνομους μηχανισμούς. Πολεμούσαν και τραγουδούσαν ήταν οι σύντροφοι των δικών μας στο βουνό, στη μάχη, στο κυνηγητό, στη σύλληψη, στα βασανιστήρια. Και ακόμα γιατί εδώ στου Μουντέ, έφεραν, για να πεθάνουν το πιο αδύναμο και ευαίσθητο κομμάτι των εξόριστων, του φυματικούς.

Αυτή ακριβώς η πλευρά της ιστορίας του τόπου μας αν δεν αποσιωπάται, πάντως δεν λέγεται. Όπως και γενικότερα η Εθνική Αντίσταση και το περιεχόμενό της βρίσκεται διαχρονικά στο στόχαστρο της αστικής ιδεολογίας και προπαγάνδας.

Είναι βολικό να μιλά κανείς γενικά και αφηρημένα για τους κατακτητές, για την εξουσία, για το κράτος για την Αντίσταση.

Γιατί είναι δύσκολο να απαντήσει στο ποια εξουσία, ποιο κράτος, ποιανού τα συμφέροντα εκφράζει, ποιος το αποτελεί, ποιος το υπηρετεί. Ποια ήταν η Αντίσταση, ποιος ήταν ο οργανωτής, ο εμψυχωτής, ο καθοδηγητής, ο πρώτος στη μάχη.

Γιατί η πρώτη απάντηση είναι το κράτος της αστικής τάξης, τα συμφέροντα της αστικής τάξης, και πάει λέγοντας. Ενώ στη δεύτερη ερώτηση η απάντηση η εργατική τάξη, η φτωχή αγροτιά, οι μικρομεσαίοι. Είναι το ΚΚΕ και οι κομμουνιστές.

Και ακόμα γιατί αποτελεί κομμάτι, μια απ' τις μορφές πάλης του συνολικού εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του λαού μας. Αυτός ο αγώνας αναδεικνύει την τεράστια δύναμη που κρύβει το λαϊκό κίνημα, που όταν θέσει σαν σκοπό τη λύση μεγάλων λαϊκών προβλημάτων, είναι σε θέση να ξεπεράσει τις μεγαλύτερες δυσκολίες, να γράψει λαμπρές σελίδες στην ιστορία.

Και πολύ περισσότερο γιατί από τα διδάγματα του χτες από την ιστορία και τις αγωνιστικές παραδόσεις εμπνέονται οι αγώνες του σήμερα, προετοιμάζονται οι αυριανοί αγώνες και εξεγέρσεις, οι μελλοντικές νικηφόρες μάχες.

Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Το Κόμμα μας εφέτος γιορτάζει τα 90 χρόνια από την ίδρυση του, 90 χρόνια αγώνων θυσιών και προσφοράς.

Δεν μένουμε όμως προσκολλημένοι στο χτες, δεν επαναπαυόμαστε στις δάφνες μας, το βλέμμα μας το έχουμε στραμμένο στο σήμερα και στο αύριο.                  

Σήμερα που τα λαϊκά προβλήματα οξύνονται, που οι εργασιακές σχέσεις διαλύονται, που κυριαρχεί η ανασφάλιστη εργασία και η μερική απασχόληση, που η φτωχή αγροτιά ξεκληρίζεται, που το πορτοφόλι αδειάζει όλο και πιο γρήγορα και δεν ξαναγεμίζει εύκολα, σήμερα που η παιδεία μετατρέπεται σε πανάκριβη κατάρτιση μιας χρήσης και η υγεία σε πανάκριβο εμπόρευμα, σήμερα που ο Καποδίστριας 2 μας δείχνει απειλητικά τα δόντια του, που οι ιμπεριαλιστές ακονίζουν τα μαχαίρια τους έτοιμοι να μακελέψουν και άλλους λαούς, που, που, που, δεκάδες που.

Σήμερα λοιπόν φαίνεται ξεκάθαρα η ρεαλιστικότητα και η αναγκαιότητα της πολιτικής πρότασης του ΚΚΕ. Γιατί η ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, πραγματοποίηση των συμφερόντων των λαϊκών στρωμάτων, όλων αυτών που σήμερα δυσκολεύονται, υποφέρουν, δεν θα επιτευχθεί στα πλαίσια του καπιταλισμού αλλά στην πάλη για την ανατροπή του. Πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να σφυρηλατηθεί η ενότητα, η οργάνωση, η συμμαχία τους, στον ανειρήνευτο αγώνα ενάντια στην αστική τάξη.

Αυτό που προτείνουμε δεν είναι μακρινό όνειρο. Είναι ανάγκη και επιταγή για το σήμερα. Φτάνει να το πιστέψουν οι εργάτες και τα φτωχά λαϊκά στρώματα του χωριού και της πόλης. Αν το πιστέψουν, έχουν πραγματικά τη δύναμη και την ικανότητα να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους.

Το κατάφεραν το '43 - '44, ανεξάρτητα από την τελική εξέλιξη.  

Σήμερα, είναι ακόμη πιο ώριμα τα πράγματα.

Είναι η μόνη διέξοδος, η μόνη προοπτική.

Σήμερα τιμώντας αυτόν εδώ τον τόπο ,που λειτούργησε από τον Ιούλη του  1948 έως και το τέλος  του 1949 ως σανατόριο των εξόριστων στην Ικαρία ,Τιμώντας την ιστορία και τους αγώνες του ικαριωτικου λαού ,μπορούμε να υποσχεθούμε -έχουμε  υποχρέωση να το κάνουμε -  ότι θα γίνουμε καλύτεροι περισσότερο ικανοί και αποτελεσματικοί.

Θα συνεχίσουμε να δίνουμε όλες τις δυνάμεις μας στο πλευρό του λαού. Ανανεώνουμε την ευθύνη μας ότι θα συνεχίσουμε να παλεύουμε για τις ανάγκες του λαού και την αντεπίθεση του.

 

Συντρόφισσες και σύντροφοι

φίλοι και φίλες,             

Σήμερα το ΚΚΕ είναι πιο ικανό και αποτελεσματικό να καθοδηγήσει αυτή την προσπάθεια. Αυτήν την περίοδο κορυφώνονται οι εκδηλώσεις για τα 90 χρόνια, έχουμε μπροστά μας το 18ο Συνέδριο. Την Κυριακή 5 Οκτώβρη θα δημοσιευτούν στον "Ρ" οι Θέσεις της ΚΕ, που πρέπει να φτάσουν σε κάθε γωνιά της Ικαρίας.                  Σε τόπους δουλειάς, στις συνοικίες των δημων, σε κάθε χωριό ακόμη και το πιο μικρό. Να συζητήσουμε με όλο αυτόν τον κόσμο, να ακούσουμε κριτική, παρατηρήσεις, γνώμες, προτάσεις. Αυτή η επαφή μας να μην είναι ευκαιριακή.                 Να αποτελέσει νέο ξεκίνημα στο δυνάμωμα του Κόμματος. Ισχυροποίηση του Κόμματος πρώτα απ' όλα στους τόπους δουλειάς, στη νεολαία.                                    Ισχυρό ΚΚΕ σημαίνει καλύτερες προϋποθέσεις για την ανασύνταξη του λαϊκού κινήματος. Αυτό έδειξε η πείρα της περιόδου '40 - '49. Οι σημερινές γενιές αλλά και οι επόμενες, που θα είναι γενιές των νέων επαναστάσεων, πατάνε σε γερή Ιστορία.                           Είναι μπολιασμένες με τις κατακτήσεις και την πείρα του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, του ΔΣΕ. Με αυτή την έννοια η σημερινή εκδήλωση εμπνέει αισιοδοξία και πίστη για την αυριανή νίκη του λαϊκού μετώπου πάλης.                                                                  Συνεχίζουμε …. Στον ίδιο δρόμο των πατεράδων και των παππούδων μας ,το δρόμο του αταλάντευτου, ανυπότακτου αγώνα, για τα οράματα και τα ιδανικά του σοσιαλισμού. 

Μην καρτεράτε να λυγίσουμε

μήτε για μια στιγμή

μηδ’ όσο στην κακοκαιριά

λυγάει το κυπαρίσσι.

Έχουμε τη ζωή πολύ

πάρα πολύ αγαπήσει

                                                                                                                                                 

                                                      ΖΗΤΩ ΤΟ ΚΚΕ                                                                                                                            

                               ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΚΟΜΟΥΝΙΣΤΕΣ

             ΠΟΥ ΠΕΣΑΝΕ ΣΤΑ ΠΕΔΙΑ ΤΗΣ 90ΧΡΟΝΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ
 

Ν.Ε. Ικαρίας & Φούρνων του ΚΚΕ