H αβάσταχτη ελαφρότητα της Iκαρίας!

Ο άνθρωπος στην προσπάθειά του να βρει το νόημα της ύπαρξής του, δουλεύει. Δουλεύει συνήθως τιμωρώντας τον εαυτό του

Οι πιο τυχεροί έχουν την ελευθερία να δουλεύουν κάνοντας αυτό που αγαπούν. Όσοι δεν βρίσκονται σε αυτήν τη θέση ονειρεύονται να μπορούσαν να δουλεύουν σε κάτι που αγαπούν. Έτσι έχουν χόμπι. Το χόμπι είναι ευχαρίστηση, κι όμως θα θέλαμε να είναι δουλειά. Έτσι την πατήσαμε!

Δεν υπάρχει τίποτε πιο όμορφο, τουλάχιστον για μένα, από το να έχω στην τραπεζαρία μου κόσμο. Μου αρέσει να ταΐζω τους ανθρώπους, μου αρέσει να τους βλέπω να απολαμβάνουν τα έργα της τέχνης μου. Είναι ωραίο να προσφέρεις κι ο άλλος να δέχεται με όρεξη την προσφορά σου. Όλα αυτά μας οδήγησα πέρσι στη μεγαλύτερη περιπέτεια αυτοτιμωρίας που λέγεται «εστιατόριο», «Βίλα Θανάση» για την ακρίβεια.

Βρισκόμασταν, λοιπόν, καλοκαίρι του 2003 στις Ράχες, Ικαρία, στο χωριό που οι συνάδελφοι δημοσιογράφοι μάς παρουσιάζουν ως «το τρελό χωριό της Ικαρίας», που τα μαγαζιά ανοίγουν στις 9 το βράδυ και άλλες τέτοιες μπούρδες. Το γεγονός βέβαια είναι ότι η Ικαρία έχει τους δικούς της ρυθμούς, μάλλον για την ακρίβεια ο κάθε Καριώτης έχει τους τελείους δικούς του προσωπικούς ρυθμούς, οι οποίοι δεν έχουν καμία σχέση με τους ρυθμούς κανενός από τους άλλους με αποτέλεσμα όλα να λειτουργούν με έναν μαγικό τρόπο αποδεικνύοντας στην πράξη τη θεωρία του χάους.

Κάθε χρόνο ένα μαγαζί θέλει βελτιώσεις, επενδύσεις, θες να το κάνεις όλο και καλύτερο. Στέλνεις λοιπόν με το πρακτορείο (της Ικαρίας) πλυντήρια, ψυγεία, και διάφορα άλλα συμπράγκαλα τα οποία όταν, τέλος πάντων, φθάσουν στην Ικαρία ξεφωρτώνονται κάπου αλλού γιατί έτσι. Τις κούτες κρασιού ακόμα τις ψάχνουμε από πλατεία σε πλατεία διότι, ως γνωστόν, ρωτώντας πηγαίνεις στην Κούλουρη. Κάπου θα εμφανιστούν κι αυτές, εν καιρώ. Βέβαια τα μηχανήματα αυτά πρέπει να συνδεθούν με ρεύμα, γκάζι, κ.τ.λ. Ο ψυκτικός; Είναι φίλος μας. Το πρωί έξω από το σπίτι του υπάρχει ένα καφενείο στο οποίο κάθονται όλοι αυτοί που περιμένουν να ξυπνήσει. Εμείς πάμε και του χτυπάμε κατευθείαν την πόρτα. Οι πιθανότητές μας είναι 50-50 αλλά πρέπει να δοκιμάσουμε. Πάντως ο άνδρας μου έχει καλύτερη τύχη μαζί του. H δουλειά έγινε (δεν το πίστευα).

Ο ηλεκτρολόγος; Όταν ήλθε ο άνθρωπος τρόμαξε από τη δουλειά. Είδα τον φόβο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του. «Εδώ έχει πολλή δουλειά», ψέλλισε αποσβολωμένος. «Πού να τραβάς καλώδια τώρα. Πού να τραβάς κανάλια. Ο πίνακας βαστάει; Μήπως το γυρίσουμε τριφασικό; Το παιδί (ο μάγειρας) μπορεί να βοηθήσει;». Όταν είπα ναι, υποσχέθηκε να γυρίσει την επόμενη μέρα.

Ο υδραυλικός; Ακόμα καλύτερος φίλος μας. Και συνονόματος, και τα παιδιά μας αχώριστα. Χθες επισκευάσαμε το πλυντήριο ρούχων για τα τραπεζομάντιλα. Στις 11.30. Το βράδυ. Δεν ήταν τίποτε. Ένα λάστιχο ήταν κομμένο. Μετά το ανοίξαμε, το κοιτάξαμε από κάτω, όλα καλά. Εκείνο το λαστιχάκι ήταν. Στις 11.30 το βράδυ. Κόσμος έξω, νερά στον διάδρομο, εργαλείο, λαστιχάκια.

Πάντως φέτος όλα δουλεύουν ρολόι σαν και εκείνα τα λειωμένα ρολόγια που ζωγράφισε ο Νταλί. Απέφυγα το βασανιστήριο και έχω ένα τσακάλι μάγειρα, τον Γιώργο Ζινέλη, που μου τον σύστησε ο δάσκαλός του και φίλος (Καριώτης) ο Γιάννης ο Σαφός. Ο Γιώργος ήλθε εδώ με πρωτευουσιάνικες ταχύτητες, στολή, σκούφο! Γρήγορος, οργανωμένος, με ένα ρυθμό που καταλαβαίνω. Και κρεμμύδια ψιλόκοβε και κανάλια τραβούσε για τον ηλεκτρολόγο. Ο Γιώργος λοιπόν είναι ο ρυθμιστής της κουζίνας και έχει να κάνει με τρεις Γεωργίες: τη Γεωργία την Κόχυλα που είναι η παραδοσιακή μας μαγείρισσα, τη Γεωργία Στενού, η οποία είναι διαχειρίστρια υλικού, καθαριότητος, κήπου, ξυλόφουρνου, που δεν τολμάει κανείς να παρεκτραπεί από τον σωστό δρόμο διότι μας βάζει χέρι.. Έπειτα είναι η Γεωργία η Κακαβά, σκηνοθέτις, καλλιτέχνις, και η ψυχή της σάλας. Ο άνθρωπος που θα μπορούσε να κάνει χοχλιούς α λα μπουργκινιόν. Ρολόι δουλεύουμε. Μήπως τώρα μπορώ να πάω διακοπές;

Σερβίροντας σε... καριώτικους ρυθμούς

Φέτος προσπαθήσαμε να πραγματοποιήσουμε ένα όνειρο ετών. Όλα τα ζαρζαβατικά, εκτός από τις πατάτες, είναι δικά μας. Τομάτες, πιπεριές, μελιτζάνες, αγγουράκια, ρόκα, κολοκύθια, γλιστρίδα, βλήτα, κρεμμύδια, φασολάκια όλων των ειδών, καλαμπόκια, τζάνερα, δαμάσκηνα. Προϊόντα του απολύτως βιολογικού κήπου μας. Ακόμα και το λάδι είναι από τα δένδρα του κτήματος που περιβάλλει το μαγαζί. Οι δύο Γεωργίες μάς φέρνουν και από τους δικούς τους κήπους αυτά που δεν έχουμε, ή που δεν έχουμε ακόμα.

H αλήθεια είναι ότι σε ένα νησί όπως είναι η Ικαρία, με μικρή σεζόν, ο κήπος είναι απαραίτητος. Όπως λένε όλοι, δεν βγαίνεις αλλιώς. Αρχίσαμε πριν από το Πάσχα για να το φυτέψει ο Βασίλης. H επιθυμία μας ήταν να σερβίρουμε όσο το δυνατόν ντόπια προϊόντα, από τη χοιρινή πανσέτα μέχρι το κατσίκι στον ξυλόφουρνο, και το τυρί «καθούρα» στη σχάρα. Έτσι έχουμε ένα δίκτυο από ανθρώπους που μας προμηθεύουν με σπιτικά κρέατα, τυριά, πατάτες, ξίδι, ελιές, τσίπουρο και άλλα πολλά.

Αυτά είναι τα ωραία του νησιού. Είναι και αυτά τα υπέροχα απογευματινά μπάνια στο καταγάλανο, ευλογημένο Αιγαίο, και τα ήρεμα πρωινά στην αυλή μας. Καμιά φορά ρίχνουμε και έναν υπνάκο στην αιώρα.

Και όλα αυτά ανάμεσα, είπαμε, στους καριώτικους ρυθμούς που συνυπάρχουν χαοτικά.

Τα γλυκά του νησιού

Τσιζκέικ Πορτοκάλι της Διαμάντως

Για τη βάση: 1 πακέτο πτι μπερ, 4-6 κουταλιές της σούπας βούτυρο

Για τη γέμιση: 2 πακέτα τυρί κρέμα, 6 ασπράδια αυγών, 3 φλιτζάνια γιαούρτι σακούλας, 1 φλιτζάνι ζάχαρη, 1 κοφτή κουταλιά γλυκού κανέλα, 1 φλιτζάνι ψιλοκομμένο, στραγγισμένο πορτοκάλι γλυκό του κουταλιού

Για τη σάλτσα και τη γαρνιτούρα: 2 φλιτζάνια ζάχαρη, 1 φλιτζάνι χυμό πορτοκαλιού, 2-3 φύλλα αρμπαρόριζα, Λεπτές στρογγυλές φέτες από φρέσκο πορτοκάλι, Φύλλα δυόσμου,

1. Φτιάχνουμε γαλέτα από μπισκότα πτι μπερ. Λειώνουμε το βούτυρο και το ρίχνουμε μαζί με τη γαλέτα σε ένα μπολ. Ανακατεύουμε καλά μέχρι να είναι όλο το μείγμα ελαφρώς βρεγμένο. Ρίχνουμε το μείγμα στον πάτο της φόρμας και τοποθετούμε τη φόρμα στο ψυγείο για μισή ώρα.

2. Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 170 βαθμούς. Χτυπάμε το γιαούρτι, το τυρί κρέμα, τα ασπράδια, τη ζάχαρη και την κανέλα όλα μαζί στο μίξερ. Προσθέτουμε το κομμένο πορτοκάλι γλυκό του κουταλιού και ανακατεύουμε καλά. Ρίχνουμε τη γέμιση στη φόρμα πάνω από τη γαλέτα και ψήνουμε το τσιζκέικ για περίπου 45 λεπτά. Όταν το βγάζουμε από τον φούρνο το αφήνουμε να κρυώσει για 1-2 ώρες.

3. Για το σιρόπι: Λειώνουμε τη ζάχαρη σε μια κατσαρόλα σε χαμηλή φωτιά. Προσθέτουμε τον χυμό και την αρμπαρόριζα. Αφήνουμε το σιρόπι να βράσει για 10-12 λεπτά. Αφαιρούμε τα φύλλα και το κρατάμε στην άκρη.

Ταμπουράς με κρεμμύδια στο τηγάνι

Για 8 μερίδες

Ταμπουρά λένε την κόκκινη κολοκύθα στην Ικαρία. Σερβίρουμε αυτό το πιάτο προς το τέλος του καλοκαιριού, όταν η Γιούλα μάς φέρνει ταμπουράδες από τον πλούσιo κήπο της.

* 1 ½ κιλό κολοκύθα

* Αλάτι

* 2 μεγάλα κρεμμύδια, κομμένα σε λεπτές φέτες

* 2 φλιτζάνια αλεύρι για όλες τις χρήσεις

* Φρεσκοτριμμένο μαύρο πιπέρι

* 3 κουταλιές της σούπας έξτρα παρθένο ελαιόλαδο

* 1/4 του κιλού μαλακό κατσικίσιο τυρί, θρυμματισμένο

1. Προσπαθούμε να βρούμε μία μικρή οβάλ κολοκύθα, 12εκ. περίπου. Την αφήνουμε ολόκληρη. Κόβουμε την άκρη του μίσχου και τη βάση, τη στήνουμε όρθια σε μια τάβλα και χρησιμοποιώντας ένα κοφτερό μαχαίρι κόβουμε τη φλούδα της. Ξύνουμε τους σπόρους με ένα μαχαίρι. Κόβουμε την κολοκύθα σε στρογγυλές φέτες πάχους 0,6εκ. (αν δεν μπορούμε να βρούμε μία τόσο μικρή κολοκύθα, ξεφλουδίζουμε και αφαιρούμε τους σπόρους από μία μεγαλύτερη, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Την κόβουμε στη μέση και στη συνέχεια σε λεπτές φέτες σε σχήμα μισοφέγγαρου).

2. Αλατίζουμε ελαφρά τις φέτες της κολοκύθας. Τις τοποθετούμε σε στρώσεις μέσα σε ένα σουρωτήρι. Τοποθετούμε από πάνω ένα πιάτο (και κάτι βαρύ πάνω από το πιάτο) και τις αφήνουμε μία ώρα να στραγγίξουν.

3. Ανοίγουμε ένα διπλό φύλλο εφημερίδας στο οποίο απλώνουμε αλεύρι. Το αναμειγνύουμε με αλάτι και πιπέρι. Τυλίγουμε τις φέτες της κολοκύθας στο μείγμα, χτυπώντας τες για να φύγει το επιπλέον αλεύρι. Ζεσταίνουμε το λάδι σε ένα μεγάλο αντικολλητικό ή σε ένα μαντεμένιο τηγάνι, σε μέτρια προς σιγανή φωτιά. Βάζουμε τις αλευρωμένες φέτες της κολοκύθας μέσα. Στρώνουμε τα κρεμμύδια από πάνω και τα πασπαλίζουμε με αλάτι και πιπέρι. Ύστερα δημιουργούμε μία στρώση με το θρυμματισμένο τυρί και στη συνέχεια άλλη μία με τις υπόλοιπες αλευρωμένες φέτες. Σκεπάζουμε το τηγάνι και αφήνουμε την πίτα να ψηθεί για περίπου 15 λεπτά. Κουνάμε το τηγάνι πίσω μπρος για να μην κολλήσει. Σηκώνουμε το καπάκι. Τοποθετετούμε ένα πιάτο επάνω στο τηγάνι και αναποδογυρίζουμε την πίτα στο πιάτο. Ύστερα την ρίχνουμε πάλι στο τηγάνι για να πάρει χρώμα και από την άλλη μεριά. Την αποσύρουμε από τη φωτιά όταν έχει ψηθεί τελείως και έχει ροδίσει, γύρω στα 15 λεπτά, και τη σερβίρουμε αμέσως.

ΝΤΑΙΑΝΑ ΚΟΧΥΛΑ

Comments

• Γεια σας! Είμαστε 2 αδέρφια και ψάχνουμε για εργασία στη Ικαρία για Ιούλιο- Αύγουστο '09, σε τουριστικές θέσεις. Για οτιδήποτε γνωρίζετε στείλτε μας στο antonakakisandy@gmail.com Σας ευχαριστούμε!
  By: Σάντυ Αντωνακάκη @ 13/06/2009
  
  
• kalispera!endiaferomai gia thesi servitorou se bar i taverna gia to kalokairi!
  toodeadtowish@hotmail.com
  By: salonika @ 19/03/2010
  
  
• kalispera!tha ithela poli na dulepsw stin ikaria endiaferomai gia service i gia opoiadipote alli theSI.
  katerina_mentzou@hotmail.com
  By: κατερινα @ 19/07/2010
  
  
• Geia sas...legomai Katerina...molis teleiwsa to sxoleio kai psaxnw douleia stin Ikaria...Service kuriws...
  By: Κατερινα @ 26/06/2011