Ράχες, 1 Αυγούστου 2002. Η Ικαρία είναι ένας τόπος αυτές τις μέρες αμφιλεγόμενος. Από τη μια έρχονται οι τουρίστες, ανυποψίαστοι, να απολαύσουν τις τρομερές της θάλασσες και την άγρια φύση της που κρύβει σε κάθε γωνιά από μία έκπληξη.

Ικαρία. Από τη μία είναι οι τουρίστες που απολαμβάνουν τη μαγεία του νησιού και από την άλλη οι αστυνομικοί που εμφανίζονται ως οικογενειάρχες και ξαφνικά αρχίζουν και κάνουν μυστήριες ερωτήσεις και όχι μόνο...

Από την άλλη είμαστε εμείς οι Καριώτες, οι οποίοι βλέπουμε μια πολύ περίεργη κατάσταση στο νησί μας, καθώς έχουν πέσει τόσοι και τόσοι επάνω μας διότι μας θεωρούν την κοιτίδα της ελληνικής τρομοκρατίας.

Το νησί έχει γεμίσει με άνδρες της ασφάλειας, οι οποίοι μάλλον νομίζουν ότι περνούν απαρατήρητοι. Κάποιοι απ' αυτούς εμφανίζονται ως οικογενειάρχες, κάποιοι άλλοι σε μεικτές ομάδες ανδρών - γυναικών, ως ρομαντικά ζευγαράκια και ξαφνικά αρχίζουν και κάνουν μυστήριες ερωτήσεις.

Κάποιος πατριώτης μας απολάμβανε μέσα στο αυτοκίνητό του ένα σουβλάκι πίτα που μόλις είχε αγοράσει 500 μ. έξω από τον περίφημο «Αρμενιστή», όταν ξαφνικά πέντε μαντράχαλοι, οι οποίοι αρνήθηκαν να δείξουν ταυτότητες, στην κυριολεξία του την έπεσαν, τον πέταξαν έξω από το αυτοκίνητό του και με την απειλή όπλων τον ακινητοποίησαν, φοβούμενοι προφανώς ότι το σουβλάκι πίτα ήταν εν δυνάμει φονικό όπλο και και του έκαναν το ξεσκέπαστο τζιπάκι του φύλλο και φτερό. Ο άνθρωπος αυτός είχε την ατυχία να σταματήσει για να φάει το σουβλάκι του, αλλά οι πονηροί αυτοί μαντράχαλοι τον έκοψαν για φάτσα τρομοκράτη.

Κάποιοι άλλοι κοντοκουρεμένοι με ζόρικες φάτσες και μαύρα γυαλιά κάθησαν στο καφενείο του Αγίου Δημητρίου και ρωτούσαν για τον κουμπάρο μας. Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι εδώ στην Ικαρία έχουν κι από ένα παρατσούκλι. Προφανώς το παρατσούκλι του, το οποίο το κουβαλάει ο κουμπάρος μας από παιδάκι, ακουγόταν ύποπτο. Ρωτούσαν λοιπόν γιατί τον φωνάζουν έτσι, αν αγόρασε τώρα τελευταία καινούργιο αυτοκίνητο ή ταχύπλοο σκάφος, στην ολοφάνερη προσπάθειά τους να ξετυλίξουν το κουβάρι της τρομοκρατίας, το οποίο όπως φαίνεται είναι πεπεισμένοι ότι έχει τυλίξει ολόκληρη την Ικαρία.

Διηγήσεις. Αυτές οι περιπτώσεις εξευτελισμών είναι αυτές που μας διηγήθηκαν οι ίδιοι οι φίλοι και δεν θα αναφερθώ σε δεκάδες άλλες περιπτώσεις για τις οποίες έχουμε ακούσει από δεύτερο χέρι.

Βέβαια όλα αυτά έχουν την ευτράπελη πλευρά και ευτυχώς εδώ δεν έχουμε χάσει το χιούμορ μας. Είναι να μη βάζεις τα γέλια όταν ένας άνδρας της ασφάλειας, με περιορισμένα δικαιολογημένα έξοδα μετακίνησης, έρχεται στο μαγαζί μας και μόνο ταμπέλα δεν φοράει στο μέτωπό του που να γράφει «Είμαι ζωντανός κοριός!». Κι έρχεται ο κακομοίρης και κάθεται στο μπαρ και ζητάει ένα ποτό, ενώ από κάτω στα τραπέζια μια μεγάλη παρέα από Καριώτες αναλύει εις βάθος τα περί τρομοκρατίας. Όλοι ξέρουν τον Χριστόδουλο τον Ξηρό, για τον οποίον όλοι έχουν να πούνε τα καλύτερα λόγια. Πολλοί φίλοι έχουν εξαιρετικής ποιότητος μουσικά όργανα που έχει φτιάξει, διότι είναι πολύ καλός μάστορας και όλοι είναι μπερδεμένοι με την ιστορία αυτή. Η συζήτηση λοιπόν φούντωνε στο τραπέζι και ο φουκαράς στο μπαρ είχε στήσει ένα αυτί απίστευτο.

Ύστερα λοιπόν από καμιά ώρα, είτε γιατί άρχισε να γουργουρίζει το στομάχι του από τις λαχταριστές μυρωδιές που περνούσαν από μπροστά του είτε γιατί θέλησε να βρεθεί κοντύτερα στους γνωστούς του γνωστού «τρομοκράτη», παρήγγειλε ένα πιάτο φαΐ για να καθήσει άλλες τρεις ώρες.

Στο τέλος τον είχαν πάρει χαμπάρι όλοι στο μαγαζί, όλοι τον κοιτούσαν από τη διπλανή παρέα και μάλιστα επί τούτου άρχισαν να λένε διάφορες τερατολογίες και θεωρίες περί τρομοκρατίας.

Στο μπαράκι. ¶λλο ένα ευτράπελο επεισόδιο σημειώθηκε την Τετάρτη, πρωινή ώρα, σε ένα μπαράκι εδώ στις Ράχες το οποίο ήταν κατάμεστο από πιτσιρικαρία, οι οποίοι άκουγαν τις μουσικές τους και έπιναν τα ποτάκια τους. Σε μια γωνία στην άκρη άκρη καθόταν ένας μυστήριος τύπος, για πολλή ώρα κι αυτός, ο οποίος... λιβάνιζε μια μπίρα και διάβαζε εφημερίδα (στις τέσσερις το πρωί παρακαλώ). Ξαφνικά εμφανίζεται ο Πιτούλης, ένας χαρακτηριστικός τύπος του χωριού, ο οποίος πιστεύει ότι τον κυνηγάνε διάφορες συμμορίες μαφιόζων από την Αθήνα. Τον βλέπει λοιπόν τον τύπο με την εφημερίδα και αρχίζει να φωνάζει έξαλλος: «Σε ξέρω εσένα, είσαι μαζί τους. Είσαστε σπείρα, αλλά εγώ δεν σας φοβάμαι». Τα μαζεύει λοιπόν ο τύπος, τον οποίον πλέον κοίταζαν και γελούσαν όλοι οι πιτσιρικάδες στο μπαρ, βάζει την εφημερίδα υπό μάλης και όπου φύγει φύγει.

Ναι μεν όλα αυτά είναι αστεία, τα γεγονότα όμως που περιγράψαμε στην αρχή δεν είναι καθόλου. Όλοι εδώ καταδικάζουν την τρομοκρατία, αλλά κανένας Καριώτης δεν ανέχεται να συνδέεται η πατρίδα του με όλες αυτές τις απίστευτες ιστορίες.

Καταδικάζουν όλοι την τρομοκρατία διότι καμία πολιτική ή ηθική δεν μπορεί να δικαιολογήσει τη βία, τον θάνατο, την κλοπή, την παραβίαση της προσωπικής ελευθερίας.