Μια μικρή ιστορία

Ο αναγνώστης μιας εφημερίδας δύσκολα καταλαβαίνει πόσο καταπιεστική και βασανιστική είναι η ατζέντα της επικαιρότητας για τον δημοσιογράφο. Εννοώ την ατζέντα που του επιβάλλεται από γεγονότα, τα οποία άλλοι αποφασίζουν.

Για παράδειγμα: είχαμε ευρωεκλογές την περασμένη Κυριακή και μια βδομάδα τώρα κυριαρχούν σε όλα τα μέσα ενημέρωσης. Πόσες ψήφους πήρε το ένα κόμμα και πόσες το άλλο, ποια είναι η μεταξύ τους διαφορά, τι μπορεί να σημαίνει η διαφορά, σε ποιες πολιτικές εξελίξεις μας οδηγεί και άλλα παρόμοια. Συχνά επαναλαμβανόμαστε και γινόμαστε πληκτικοί. Αλλά είναι και δύσκολο να ξεφύγεις από την ατζέντα από τον φόβο μήπως φανείς ανεπίκαιρος ή μήπως για κάποιο λόγο κάνεις «γαργάρα» την «καυτή» επικαιρότητα.

Προχθές, λοιπόν, άκρως και ενίοτε ανυπόφορο πολιτικοποιημένο τηλεοπτικό πρωινάδικο, μετέδωσε, ξαφνικά και ξεκάρφωτα, μικρό ρεπορτάζ, άσχετο με την εκλογική επικαιρότητα. Το βρήκα ενδιαφέρον και χαριτωμένο και γι’ αυτό σπεύδω να σας το περιγράψω.

Παρουσίαζε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων στην Ικαρία. Εκείνος 94 ετών και εκείνη 85. Τους παρουσίαζε να ζουν ειρηνικά και χαρούμενα στον Αγιο Κήρυκο, ή απλώς στον «Αγιο», σε ένα όμορφο σπιτάκι με κήπο που τον φρόντιζαν οι ίδιοι. Οπως σχεδόν όλοι οι Ικαριώτες έζησαν και δούλεψαν στην Αμερική και εκεί ζουν και εργάζονται τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους, τα δισέγγονα δεν πρέπει ακόμη να εργάζονται.

Και ιδού γιατί έφυγαν από την Αμερική και ήρθαν να ζήσουν στον «Αγιο», όπως το αφηγείται ο 94χρονος κύριος. «Πριν από τριάντα χρόνια εκεί στην Αμερική, οι γιατροί μού είπαν ότι έχω καρκίνο. Τους ρώτησα πόση ζωή μου απομένει και μου είπαν εννιά ώς έντεκα μήνες. Ούτε δέκα ώς δώδεκα. Οταν πήγαμε στο σπίτι λέω στη γυναίκα μου (την αποκαλούσε «πιτσιρίκα»). Εδώ στην Αμερική η πιο φθηνή κηδεία θα σου στοιχίσει 15.000 δολάρια, εκείνη την εποχή τα δολάρια είχαν αξία. Δεν γυρίζουμε στο χωριό μας, όπου ο παπάς είναι συνομήλικός μου και φίλος μου και θα μας κάνει μια ωραία κηδεία, το πολύ με 1.500 δολάρια; Γυρίσαμε. Πέρασαν οι εννιά μήνες των γιατρών, πέρασαν και οι έντεκα και μετά ο πρώτος χρόνος και ο δεύτερος, πέρασαν τριάντα χρόνια, πέθανε και ο φίλος μου ο παπάς και εμείς είμαστε ακόμη εδώ.

Ρώτησε η δημοσιογράφος «γιατί αποκαλείται τη γυναίκα σας “πιτσιρίκα”;». Οταν την παντρεύτηκα, είπε, ήταν 15 ετών. Στην Αμερική δούλευα ελαιοχρωματιστής. Πολλή και σκληρή δουλειά. Τα βράδια μού άρεσε να πηγαίνω σε κάποιο μπαρ και να πίνω ένα δυο ποτηράκια. Επαιρνα και τη γυναίκα μου. Τότε απαγορεύονταν να σερβίρουν οινόπνευμα σε ανήλικους και το γκαρσόν με ρωτούσε, τι να φέρω στην «πιτσιρίκα» και εννοούσε κάποιο αναψυκτικό. Τότε εγώ έβγαζα και του έδειχνα το στεφανοχάρτι που το είχα πάντοτε πρόχειρο και της έφερνε οινόπνευμα. Από τότε έμεινε «πιτσιρίκα»... Αυτή είναι η μικρή ιστορία που έσπασε τον ασφυκτικό κλοιό της επικαιρότητας.

Tου Aντωνη Kαρκαγιαννη